Het antwoord

We staan in de binnenbak van de stal: zij, mijn paard Torres en ik. Ik ben in opleiding tot paardencoach. Zij wil een keer paardencoaching meemaken en heeft zich gemeld als proefkonijn. Ik ben gespannen. Want nog in opleiding, onzeker over mijn kunnen en onzeker over mijn paard. Hij kan immers nogal direct zijn en heel dichtbij komen, wat zou ze daarvan vinden? En gaat de sessie haar iets opleveren, zie ik wel waar het om gaat, stel ik wel de juiste vragen?

We gaan aan het werk. Ze onderzoekt een thema dat ze steeds weer in haar leven tegenkomt. Geeft met voorwerpen in het zand haar leven vorm. Ik sta op afstand en kijk. Mijn hoofd maakt overuren. Wil registreren, onthouden, betekenisgeven. Torres is niet bij haar in de buurt. Hij reageert op mijn spanning en is bij mij, loopt tegen me aan, staat in de weg, hapt in mijn mouw. Opdringerig en irritant. Laat zich niet wegsturen.

Zij gaat zoekend en onverstoorbaar haar gang. Alle materialen uit mijn coachkratten liggen zorgvuldig verdeeld in het zand. Ze pakt een kruk, klimt erop en kijkt naar haar leven. Het is fijn op deze plek, zegt ze. Hier kan ik alles zien en regelen dat het goed gaat. Ze voelt ook hoe veel het haar kost om alle touwtjes in handen te houden. Hoe zou het zijn om daar beneden te staan? Ze stapt van de kruk af.

En dan gebeurt er iets. Torres let niet meer op mij. Hij kijkt naar haar. Loopt naar haar toe. Op het moment dat ze naast de kruk staat, midden tussen alle spullen die samen haar leven vormen, staat hij recht voor haar. Buigt zijn hals en legt zacht zijn hoofd tegen haar heup.

Zo blijft hij staan. Ontspannen en zacht. En zij? Zij kijkt me verwonderd aan en zegt: nou, kennelijk ben ik hier beneden wel beter bereikbaar voor anderen dan daarboven.

Binnen een kwartier kreeg ze via het paard een essentieel inzicht waar ze mee verder kon. En ik? Ik leerde die dag van hem dat ik er alleen maar hoef te ZIJN. Hard mijn best doen is niet nodig, gewoon er zijn, in contact met alles wat er is. Het antwoord ontvouwt zich toch wel.