Plek

Het alleen opvoeden van haar tieners valt niet altijd mee. In onze gesprekken ontwart ze langzaam de kluwen van gebeurtenissen. Krijgt zicht op de oorzaken van de conflicten en van haar onmacht. Neemt de touwtjes weer in handen. Er komt meer rust, bij haar en bij haar kinderen.

Iets blijft knagen: haar jongste slaapt bij haar in bed want wil niet in haar eigen kamer. In hun kleine huis heeft ze daardoor nauwelijks ruimte voor zichzelf. En dochter blijft zo het kleine kind, kan niet groeien in zelfstandigheid. Voor allebei niet gezond. Ze wil dit anders en krijgt het niet voor elkaar. Bang om haar kind te beschadigen als zij haar eigen plek opeist. We verkennen samen de mogelijkheden en er ontstaat een plan. Dan toch weer haar twijfel: wat gebeurt er als ik de leiding hier neem? Wat als mijn kind dan heel bang of heel boos wordt? Wat als ze wéér weigert in haar eigen bed te slapen? Misschien kan ze het echt niet, ben ik te streng? We komen er pratend niet uit.

Ik geef haar een paar gekleurde matjes. Voor elk gezinslid een andere kleur. Ze legt ze neer op de vloer. Haar jongste dicht bij haar, de anderen verder weg. Ook hun vader krijgt een plek, hoewel hij niet meer bij hen woont hoort hij wel bij het gezin. Op elk matje gaat ze even staan. Ogen dicht, voeten op de grond en diep in- en uitademend kan ze daar aan haar lijf voelen hoe het op die plek is. Spanning, ongemak, lichtheid, onverschilligheid, berusting en kracht komen voorbij. Ze experimenteert met de afstand tussen haar matje en dat van haar jongste. Steeds weer staan en voelen. Zo komt ze op een punt waarop de energie op alle matjes rustig is. Iedereen op de goede plek.

Met verwondering kijkt ze naar het totale plaatje. Naar de afstand tussen haar matje en dat van haar jongste. Veel groter dan ze had gedacht. Ze kijkt en voelt en ademt diep. En dan kan ze haar besluit nemen. Dat weekend schuiven ze met bedden en spullen. Voor jongste een fijne eigen slaapplek en voor zichzelf ook. Het werkt.